تنها دندانپزشکی که نامزد جایزه نوبل بود
توضیحات:
-
به نام خدا
دکتر لئونارد لینکو (Leonard I. Linkow) دندانپزشک آمریکایی متولد سال ۱۹۲۶ که در سال ۲۰۱۷ درگذشت، از پیشگامان علم ایمپلنتولوژی بود و بسیاری او را پدر ایمپلنت‌های دندانی می‌دانند. او سال ۱۹۶۲ به دعوت کمیته‌ی نوبل، توانست به کاندیداتوری جایزه نوبل پزشکی دست یابد و تا این تاریخ تنها دندانپزشکی است که کاندید این جایزه شده است.
دکتر لینکو قبل از تحصیل دندانپزشکی، بازیکن حرفه‌ای بیسبال و در جنگ جهانی دوم اپراتور رادیوی نیروی هوایی آمریکا بود؛ اما بعد از آن به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه نیویورک راه یافت و سال ۱۹۵۲ از آن فارغ‌التحصیل شد. او ۴ ماه بعد از فارغ‌التحصیلی نخستین جراحی ایمپلنت خود را انجام داد و در دوران کار درمانی خود برای ۱۰۰ هزار بیمار ایمپلنت جایگذاری کرد.
ابداعات او در ایمپلنت‌های دندانی شامل ایمپلنت تیغه‌ای، ایمپلنت ساب پریواستیل سه‌پایه و طراحی شش‌گوشه داخلی برای ایمپلنت‌هایی به فرم ریشه می‌شوند. او نخستین کسی بود که از ایمپلنت‌های تیغه‌ای تیتانیوم استفاده کرد و سال ۱۹۸۴، ایمپلنت سه پایه ساب پریواستیل مندیبولار را برای بیماران مبتلا به آتروفی پیشرفته فک پایین که نمی‌توانند به طور موفقیت‌آمیزی با ایمپلنت‌های رایج به فرم ریشه دندان و بدون پیوند استخوان درمان شوند، ساخت.
دکتر لینکو از بنیان‌گذاران انجمن دندانپزشکی زیبایی آمریکا بود و ۱۸ کتاب و بیش از ۱۰۰ مقاله‌ی کلینیکی نوشت و ۳۶ گواهی ثبت اختراع در زمینه ایمپلنت‌های دندانی داشت و در زمان مرگش استاد دانشگاه محل تحصیلش در رشته ایمپلنتولوژی بود.
ارتوپدی که مدعی پدری ایمپلنتولوژی دندانی است
پروفسور اینگوار برونمارک
جالب است بدانید فدراسیون جهانی دندانپزشکی (FDI) در سال ۲۰۰۶ تلاش‌های زیادی برای کاندیداتوری یکی از پیشگامان علم ایمپلنت‌های دندانی در جایزه نوبل پزشکی انجام داد؛ اما این تلاش‌ها نتیجه‌ای نداد و جایزه نوبل به او نرسید.
پروفسور اینگوار برنمارک (Per‐Ingvar Brånemark) که بین سال‌های ۱۹۲۹ و ۲۰۱۴ می‌زیست، پزشک سوئدی، جراح ارتوپد و از دانشمند پیشگام ایمپلنت‌های دندانی است که به دلیل ابداعات خود، نام پدر ایمپلنتولوژی دندانی را یدک می‌کشد. این پزشک پیده اسئواینتگریشن osseointegration را در ایمپلنت‌های دندانی به همگان شناساند و آن را به برنامه‌های آموزشی دانشگاه‌ها وارد کرد. البته او اولین شخصی نبود که پی برد تیتانیوم می‌تواند فلز خوبی برای استفاده به عنوان ایمپلنت باشد؛ اما توانست به همراه تیم تحقیقاتی خود درک بالینی بهتری از مفهوم osseointegration فراهم آورد. او دریافت که فلزات تیتانیومی که در پای خرگوش‌ها جایگذاری می‌شوند را پس از گذشت مدتی نمی‌توان جدا کرد. سپس از پیچ‌های تیتانیومی برای ایمپلنت‌های دندانی استفاده کرد و نام آن‌ها را فیکسچر گذاشت.
دکتر میشل آیردن، سال ۲۰۰۶ و در زمان ریاست خود بر FDI تلاش‌های زیادی کرد که پروفسور اینگوار برونمارک جزو کاندیداهای جایزه نوبل پزشکی باشد؛ اما او هرگز این جایزه را دریافت نکرد.