قالبگیری در ایمپلنت
توضیحات:
-
به نام خدا
هدف از قالبگیری در ایمپلنتولوژی انتقال موقعیت ایمپلنت (یا اباتمنت) به صورت صحیح از دهان به لابراتوار است تا کار های لابراتواری جهت ساخت پروتز نهایی بیمار به درستی انجام شوند.
انواع قالب گیری در ایمپلنتنولوزی
قالبگیری در ایمپلنتولوژی به روش های مختلفی تقسیم بندی شده است که در این قسمت به مهمترین آنها خواهیم پرداخت.
قالبگیری باتری بستهیکی از متداول ترین روش های قالبگیری در ایمپلنتولوژی، روش قالبگیری با تری بسته closed tray technique است که به آن روش transfer technique نیز می گویند. از این روش بیشتر در مواردی استفاده می شود که تعداد واحد های ایمپلنت کم باشد.
در این روش از تری های پیش ساخته فلزی یا پلاستیکی استفاده می شود و ساخت تری اختصاصی الزامی نیست. همانطور که از نام این روش پیداست، در این نوع قالبگیری ارتباط مستقیمی بین
impression post هایی که در این روش بکار گرفته می شوند، ارتفاع کوتاهی دارند و توسط پیچ کوتاهی روی ابات منت بسته می شوند. این قطعات آندرکات های کمی روی سطحشان دارند تا سبب پارگی یا دفرمه شدن قالب، هنگام خروج از دهان، نشوند. گروهی از آنها دارای cap هایی هستند که روی آنها قرار گرفته و در هنگام قالبگیری و پس از ستینگ ماده قالبگیری درون قالب باقی می مانند و کمک می کنند تا impression post با دقت و به درستی درون قالب جای بگیرد.
مواد قالبگیری مناسب برای این نوع قالبگیری پلی اترها و سیلیکون های افزایشی
هستند. سیلیکون ها دارای پوتی و واش (ترجیحاً رگولار بادی) بوده و قالبگیری با آنها ترجیحاً به صورت یک مرحله ای انجام می گیرد.
پس از اتمام قالبگیری و خروج قالب از دهان بیمار، impression post در دهان بیمار (روی ایمپلنت) باقی می ماند و دندانپزشکی باید آن را باز کرده و با کمک آنالوگ مناسب در قالب جا بیندازد.
مراحل کار: ابتدا healing abutment را با ایمپلنت می بندیم. در این مرحله باید اطمینان حاصل شود که impression post بخوبی درون ایمپلنت جا افتاده و بسته شده باشد. می توان با گرفتن رادیوگرافی پری اپیکال با تکنیک موازی از این مسئله مطمئن شد. این مرحله از اهمیت بسزایی برخوردار است زیرا عدم نشست کامل و دقیق impression post باعث بروز خطا در ثبت موقعیت ایمپلنت و انتقال این خطا به لابراتوارخواهد شد.