پیوند استخوان جراحی ایمپلنت
توضیحات:
-
به نام خدا
برداشت سینوس و پیوند استخوان جراحی ایمپلنت
پیوند استخوان جراحی ایمپلنت زمانی که فقدان استخوان داشته باشیم ضروری است در حالی که پیوسته انواع جدید ایمپلنت دندان تولید (مانند ایمپلنت های کوتاه) و تکنیکهای جدید ارائه میشود، درمان عمومی نیازمند حداقل استخوانی با 10 میلی متر طول و 6 میلی متر پهنا است. انواع استخوان از A تا D درجه بندی میشوند (A=10+ میلیمتر، B= 7-9 میلی متر، C= 4-6 میلیمتر و D= 0-3 میلی متر) که احتمال ادغام استخوانی ایمپلنت بسته به این درجه بندی استخوان متفاوت است.
برای دستیابی به استخوان کافی تکنیک های پیوند استخوان متفاوتی توسعه یافته است. رایجترین اینها پیوند تقویت استخوان نام دارد که استخوان معیوب با استخوان طبیعی (اتوگرافت) یا الوگرافت (دهنده استخوان یا جایگزین سنتزی) و غشایی نیمه تراوا پوشانده میشود و فرصت ترمیم به آن داده میشود. طی فاز ترمیم استخوان طبیعی جایگزین پیوند شده و پایه استخوانی جدیدی برای ایمپلنت شکل میگیرد.
سه فرآیند رایج:
1- جراحی سینوس
2- تقویت جانبی (افزایش پهنای استخوان)
3- تقویت عمودی (افزایش ارتفاع فک)
سایر فرآیندهای تهاجمی تر نیز برای عیوب بزرگتر شامل جابجایی عصب فک پایین برای ایجاد فضا جهت قرار دادن پایه، پیوند استخوان با استفاده از استخوان لگنی یا سایر منابع استخوانی بزرگ و پیوند استخوان جریان خون جهت تامین خون و استخوان به استخوان پیوندی، میباشد. تصمیم نهایی درباره تکنیک پیوند استخوان بسته به ارزیابی درجه عیب عمودی و افقی استخوان است که هر یک به سه دسته خفیف (2-3 میلیمتر فقدان)، متوسط (4-6 میلیمتر فقدان) و شدید (بیش از 6 میلیمتر فقدان) تقسیم میشوند.
بازسازی بافت نرم (لثه)
لثه اطراف هر دندان نواری صورتی رنگ روشنی به اندازه 2-3 میلیمتر با اتصال محکم به مخاط میباشد، سپس ناحیه تیره تری از مخاط غیر متصل وجود دارد که به گونه ها وصل شده است. زمانی که دندانی با ایمپلنت جایگزین میشود به نوار محکمی متصل به لثه برای نگهداری سالم ایمپلنت در دراز مدت نیاز است این موضوع برای ایمپلنت حیاتی است چرا که خونرسانی به لثه اطراف ایمپلنت پر مخاطره تر بوده و از لحاظ تئوری به آسیب حساستر است؛ زیرا مدت زمان بیشتری نسبت به ایمپلنت به دندان متصل بوده است (زمان طولانی تر از نظر زیستی).
زمانی که پیوند کافی از بافت متصل وجود نداشته باشد میتوان با پیوند بافت نرم آن را بازسازی کرد. چهار روش وجود دارد که میتواند برای پیوند بافت نرم استفاده شود. نواری از بافت مجاور ایمپلنت (نوار کامی) میتواند از لب، لثه کام، بافت پیوندی کام یا قطعات بافتی بزرگتر پیوند زده شود، مقداری از بافت بسته به میزان رگهای خونی کام میتواند در ناحیه قرار بگیرد.
علاوه بر این برای زیبا به نظر رسیدن ایمپلنت نواری توپری از لثه برای پر کردن فضای اطراف ایمپلنت نیاز است. رایجترین مشکل بافت نرم مثلث سیاه نام دارد که پاپیلا (بخش مثلثی بافت میان دو دندان) از بین می رود و فضای خالی مثلثی شکلی بین ایمپلنت و دندان مجاور ایجاد میشود. دندانپزشکان طول پاپیلا را 2-4 میلیمتر بیش از استخوان زیرین در نظر میگیرند. مثلث سیاه درصورتی که فاصله بین دندان و استخوان بیشتر شود، تعریف میشود.